Dat we hier al even een geweldige boon hebben voor deze Malinese meestergitarist, zal de trouwe lezers van deze kolommen niet verbazen: we schreven immers heel lovend over de eerste drie platen van de gewezen sidekick van zowel Afel Bocium als Ali Farka Touré en bij deze nieuwe plaat, na “Abibar”, “Djamila” en “Politiki” de vierde onder eigen naam, zal dat niet anders zijn.

Die nieuwe plaat werd opgenomen in New York en Bamako en Touré omringde zich met zo goed als het volledige “dream team” dat hem ook op “Politiki” bijstond. Dat wil zeggen dat zowel bassist Jacob Silver van de partij is, net als lapsteel-fenomeen Cindy Cashdollar aan de Amerikaanse kant en vanuit moederland Mali zijn er gitarist Aly Magassa, ngonispeler Kandy Sissoko, balafonist dama Sidibe, calabash-man Afo Guindo en violist Madou Diabate.

De plaattitel werd ontleend aan de grote droogte van de jaren ’70, die de hele Westelijke Sahara in hongersnood stortte en in één moeite landbouw en veeteelt naar de afgrond leidde. De internationale hulpgoederen, die toen naar Mali gestuurd werden, werden per boot aangevoerd via de Niger, waar de Malinezen bang op hun komst stonden te wachten. Wie vandaag de vluchtelingencrisis en de passage van het Corona-virus ziet passeren, voelt meteen enige verwantschap met de zanger en met zijn volk.

In de andere nummers -de plaat bevat twaalf songs en een video- bezingt Kelly Het Leven en prijst hij mensen, die grootse daden stelden en op die manier veel betekenen voor Het Volk en de vorm waarin Kelly één en ander giet, is exemplarisch voor de hedendaagse vorm van de woestijnblues: meerlagig, complex en toch toegankelijk en melodieus. In meerdere regionale talen heeft Kelly het over de politieke instabiliteit van zijn land, over de braindrain die Mali al veertig jaar beleeft, doordat heel veel goed opgeleide mensen Mali verlaten en het land aldus in onkunde en verdeeldheid achterlaten en over het gebrek aan eenheid, doordat sommigen zich superieur opstellen.

Aan de vormelijke kant is deze 71 minute durende plaat een mix van traditionele aanpak, met twee remixes uit een recente EP van Mamadou (“Ni Allah” en“Haira”) door Dave Cook en eentje -datzelfde ”Haira”- door David Harrow. Die remixes zorgen voor een heel fijn evenwicht, zowel qua toon als qua boodschap, want daarin luidt het dat je maar beter dankbaar kunt zijn voor wat je ouders en Moeder Natuur je gegeven hebben. Dat levert alles samen ruim een uur puur luisterplezier op, gespeeld en gezongen door het allerbeste wat West-Afrika ons tegenwoordig te bieden heeft.

(Dani Heyvaert)